این روزها بازار چالش های دوره ی قرنطین شدیدا گرم است.

از چالش آرایش زنان گرفته تا شستن دست ها، تراشیدن موی سر، تمیز کردن اتاق و حتی آشپزی مردان.

این چالش ها نشان می دهد که کرونا و خلاصه در خانه ماندن هم، چندان بد نیست و اتفاقا روزهای مان با این چالش ها خیلی هم لذت بخش تر و پر هیجان تر شده است.

واسع سیدی، یکی از باشندگان هرات، جدیدا چالش آشپزی را ایجاد کرده و از دیگر مردان خواسته که به این چالش بپیوندند و خود را محک بزنند که چقدر مرد هنر هستند؟!

او آشپزی را کار شاقه می داند و می گوید تازه حالا درک کرده که زن ها چقدر زحمت می کشند.

” منی که کار می کنم و از هشت صبح می رم دفتر و چهار بعد از ظهر می آمدم و خانمم هم عین من کارمند است و با عین زمان اداری، وقتی به خانه می آمدیم خانمم فورا دست به کار می شد و برای تهیه غذای شب آمادگی می گرفت و ما حالا بیشتر می توانم درک کنم که آشپزی چقدر می تواند کار شاقه ای باشد و کار سختی باشد. حالا ما آشپزی می کنیم فقط برای دو هفته یا نهایتا یک ماه قرنطینه، آن هم که از روی علاقه و از سر بیکاری است ولی خانم ها این را به صورت همه روزه صبح، چاشت و شب انجام می دهند باز که مهمان هم که بیاید دیگه کلا کار های شان زیاد می شود چون باید برای تعداد بیشتری آشپزی کنند”.

راه اندازی چالش هایی چون آشپزی آن هم از سوی مردان، از یک سو جنبه ی سرگرمی و شادی دارد از سویی تابو های موجود را نیز محک می زند.

چالش هایی که برخی مردان را مجبور ساخته به رغم اینکه به کار کردن مردان در خانه، باور ندارند، بخاطر کم کردن روی رقیب شان هم شده، تن به سنت شکنی دهند.

سیدی می گوید پیش از این هرگز غذایی جز تخم مرغ نپخته بوده اما حالا کلی غذا بلد است بپزد.

او به این باور است که همکاری مردان با زنان در اجرای کار ها یا آشپزی، صمیمیت را در خانه بیشتر می سازد.

“ما خیلی از جوانان را داریم که مادر ۵۰ ساله، ۶۰ ساله یا حتی بزرگتر که مریض هم است را وادار می کنند که برای چهار –پنج فرزند خود غذا بپزد در حالی که در زمان قرنطینه می توانند این فرهنگ را به صورت عام بسازند و حتی بعد از کار که می آیند می توانند به مادر خود کمک کنند، به خانم خود کمک کنند، اینها فاکتورهای اساسی است که باید به بیرون درز کند تا دیگر مرد ها ببینند، یاد بگیرند و همچنان یاد بدهیم برای نسل جوان تر، برای نسلی که می خواهند همراه خانم های خود کمک کنند، یاد بدهیم که هر کسی می تواند از عهده ی آن بربیاید و هیچ شرمی هم ندارد که ما آن را در فضای مجازی بازتاب دهیم”.

بر اساس این چالش، مردان باید خود شان به تنهایی غذایی پخته کنند و بعد عکس اش را در فضای مجازی پخش کنند.

اما پشت این عکس های رنگارنگ از غذا ها خاطرات تلخ و تجربه های شیرینی وجود دارد که شدیدا شنیدنی است.

از سوختن دست تا نخوردن آن غذا از سوی هیچ کس.

فریدون آژند از کسانی است که این چالش را انجام داده.

“اولین چیزی که با آن برخورد کردم سوختن پشت دستم توسط روغن بود، خوب به هر حال وقتی بعضی مواد را به داخل روغنی می اندازیم مثل پیاز یا بادنجان رومی چون کمی آب داره به قول عامیانه جلزولز می کند و روی دست من هم بارها ریخت و بسیار اذیت شدم و اتفاقا داد و فغان من بیرون شد، بعد خانمم گفت که خوب است که دستت بسوزد تا از درد دل خانم ها آگاه شوی که چقدر مشکلات دارد. من خودم گاهی غذاهای خارجی می پزم گاهی به دهن خانواده خوش می خورد و می خورند گاهی هم بجز خودم هیچ کس نمی خورد”.

• 

آقای آژند می گوید اجرای این چالش ها مهارت های او را افزایش داده.

او برگزاری چالش هایی که بتواند افراد را کمک کند تا مهارتی یاد گیرند، خوب می خواند.

“چالش ها به نحوی تجربه ی آدم ها را نشان می دهد و دیگر اینکه وارد عرصه های اجتماعی می شویم که برای ما این امکان را می دهد که ببینیم چقدر می توانیم از عهده ی این چالش ها بربیاییم و چقدر می توانیم توانایی داشته باشیم و این خیلی خوب است؛ از سویی مهارت ما افزایش می یابد و زمینه ی این را فراهم می سازد تا در روزهای سخت و دشوار به خود و توانایی های خود تکیه کنیم”.

چالش های این چنینی با تمام سختی ها و شیرینی هایش، خاطره ای می شود در دفتر زندگی مان.

خاطره هایی که با تمام شدن دوره ی قرطنین شاید هرگز یادی از آنها نکنیم اما یاد مان باشد آن سوی دیوار خانه ی ما، سفره هایی پهن است که تنها با آب و نان مزین شده و خبری از آن غذاهای رنگارنگ نیست.