هرچند به گفته‌ی خودشان، نگاه برخی‌ها به سر و وضع و لباس‌های سپیدشان ناخوش‌آیند است؛ باز هم شب و روز نمی‌شناسند و برای نجات انسان‌ها تلاش دارند.

 سپیدپوشانی که این روزها به فرشته‌های نجات می‌مانند.

عبدالله و اسدالله با دنیایی از عشق و علاقه به رشته پرستاری روی آوردند.

این دو جوان پس از فراغت از دانشگاه به تیم هرات آمبولانس پیوستند. در هر آمبولانس دو نفر برای انتقال مریضان کار می‌کنند؛ یک نفر مسلکی و دیگری غیر مسلکی. این پرستاران از مریضان در آمبولانس‌ها مراقبت می‌کنند.

• 

اسدالله که به تازگی از رشته پرستاری فارغ شده ۶ ماه رضاکارانه در هرات آمبولانس کار کرده. او از زمان شیوع کرونا به خانه‌اش نرفته و شب و روز در هرات آمبولانس کار می‌کند.

اسدالله دو روز پیش یک بیمار را از روی جاده به شفاخانه انتقال داد. او مریض را که مبتلا به کرونا بوده بغل می‌کند و به شفاخانه می‌رساند. حالا بسیار خوشحال است که مریض حالش خوب است و توانسته نجاتش بدهد.

مانند اسدالله همکاران دیگر او در هرات آمبولانس در این روزها بدون این که به خانواده‌های شان سر بزنند مصروف خدمت به مردم‌ هستند.

عبدالله به گفته خودش به کماندوی ارتش سپیدپوش می‌ماند.

آمبولانس ها و سرنشینان سفید پوش آنها با سر و روی پوشیده توجه همه را در سطح شهر جلب می کنند.

شاید اولین چیزی که به ذهن مردم برسد این باشد که آنها مبتلایان به کرونا را انتقال می دهند.

اسدلله می گوید:“چون ما پی پی اکیت میپوشیم هرجایی میرویم صدا می زنند کرونا! کرونا و فلانی فلانی! یک طوری که ما را به چشم دیگری نگاه کنند. برخوردشان همین قسم است. ما همان طوری که اخلاق طبابت را خواندیم به طرف شان لبخند می زنیم. دست بالا می کنیم و طرف شان خندانیم. وقتی چنین برخورد ما را می بینند خیلی خوشحال می شوند.”

• 

تیم هرات آمبولانس مسوولیت انتقال بیماران و افراد مشکوک به کرونا را به عهده دارد.

ابراهیم محمدی، مسوول هرات امبولانس می گوید:”پرسونل به خاطر عرضه خدمات شبانه روزی و جلوگیری از مصاب شدن اطرافیان، به خانه های شان نمی روند”.

کرونا برای مردم خاطرات و لحظات تلخی را با بار آورده؛ خاطراتی که با از بین رفتن کرونا هیچ گاه از خاطرات مردم حذف نخواهد شد. یکی از این خاطرات شیرین و ماندگار پسا کرونا، از خودگذری کارکنان صحی است که قهرمانانه بر ضد کرونا می‌جنگند.