محسن ۲۱ ساله از ۳ ماه بدینسو در پارکینگ خانه‌اش یک تولیدی جوراب‌بافی به راه انداخته است.

او روزانه تا ۱۲۰۰ جفت جوراب تولید می‌کند.

در تولیدی کوچک محسن ۶ نفر مشغول به کار شده‌اند و درآمد خالص محسن از تولید جوراب، چیزی در حدود ۸۰۰ تا ۱۰۰۰ افغانی در روز است.

محسن اکنون برنامه‌هایی دارد تا تولیدی جوراب‌ را گسترش بدهد. در این سه ماه جوراب‌هایی با طرح ساده تولید کرده ولی از این به بعد می‌خواهد طرح‌های جدیدی را وارد بازار کند.

آرزوی بزرگ محسن این است تا روزی جوراب‌های تولید وطنی بتواند تمام نیازمندی‌های بازار را تأمین کند.

محسن چگونه یک کارفرما شده است؟

محسن به دلیل مشکلات اقتصادی و مریضی پدرش نتوانسته مکتب را تمام کند. او تا صنف هشتم مکتب درس خوانده است. محسن مجبور شده تا مانند خیلی از هم‌نسلانش در کودکی و زمان تحصیل بار مسوولیت و نان‌آوری خانواده را بر دوش بگیرد.

این جوان از خوردسالی پیش خود تعهد کرده و آرزو داشته که خودش کارفرما شود و به خاطر کار نزد کسی مراجعه نکند.

محسن مانند بسیاری از جوانان هرات، چندین بار برای کارگری به ایران رفته است. او در تازه‌ترین مورد با خود ۴ ماشین جوراب‌بافی را به هرات آورده است.

در نخست، کار با ماشین‌ها برای محسن بسیار دشوار بوده؛ او نزدیک به چهل روز تلاش کرده تا کار با ماشین را یاد بگیرد.

بالاخره با همکاری یکی از آشنایان و سماجت خودش شیوه کار با ماشین‌ها را یاد گرفته و از سه ماه بدینسو شروع به تولید جوراب کرده است.

حالا ماشین‌های محسن فعال‌اند و چرخ اقتصاد خانواده او را می‌چرخاند.

او سه نوع جوراب‌های زنانه و مردانه را با طرح‌های ساده روانه بازار محلی می‌کند.

تولیدی جوراب محسن تا کنون با استقبال اطرافیان او روبه‌رو شده است.

پدر و مادر محسن(محمدامین و زهرا) از این که در تولیدی پسرشان در خانه کار می‌کنند خیلی شادمان به نظر می‌رسند.

پدر محسن می‌گوید:«در نخست همه همسایه‌ها و آشنایان ما را ملامت می‌کردند که چرا پول خود را بالای این ماشین‌ها مصرف کرده‌اید. نان در آوردن با این ماشین‌ها سخت است و شما نمی‌توانید کار کنید. بسیار نا امید شده بودیم. حالا که می‌بینم پسرم کارخانه را به خوبی پیش می‌برد خیلی خوشحالم و احساس غرور می‌کنم. از این که در خانه خودم صاحب کار شده‌ام و کسی بالای سرم اربابی نمی‌کند خیلی خیلی خوشحال هستم.»

وضعیت تولید جوراب در هرات

جوراب یکی از نیازهای ضروری جامعه است؛ اما در هرات هیچ کارخانه رسمی و ثبت‌شده‌ی تولید جوراب وجود ندارد.

با این حال مسوولان اتاق‌های پیشه‌وران هرات از ایجاد یک شهرک برای پیشه‌وران و صاحبان تولیدی‌های کوچک و بزرگ خبر می‌دهند.

عبیدالله یاری، کارشناس مالی و اداری اتاق پیشه‌وران زون غرب از برنامه‌ها برای پشتیبانی تولیدی‌های کوچک سخن می‌گوید.‌

آقای یاری می‌گوید:«ما می‌خواهیم این تولیدی‌های کوچک از خانه‌ها بیرون شوند. یک شهرک در نزدیکی میدان هوایی هرات برای پیشه‌وران در نظر گرفته شده است.می‌خواهیم با ایجاد این شهرک تولیدی‌های کوچک و بزرگ را پشتی‌بانی کنیم.»

افغانستان از معدود کشورهای جهان است که بیش‌ترین نیروی جوان را دارد. با وجود چنین نیروی انسانی تمام و یا به درصد بسیار بالا کالای مورد نیاز وارداتی است.

واردات بی‌رویه کالاهای خارجی در نبود حمایت داخلی کار را برای تولیدی‌های بزرگ و کوچک دشوار ساخته است. با این حال راه‌کار محسن که با سرمایه اندکی یک تولیدی جوراب راه انداخته شاید در شرایط کنونی به‌ترین راه‌کار باشد.

محسن جوراب‌های خود را با یک پیام برای هموطنانش به بازار می‌فرستد. روی برچسپ جوراب‌ها این شعار محسن به چشم می‌خورد “تنها راه نجات از بحران اقتصادی؛ استفاده از محصولات وطنی”.