“به رشته کامپیوتر ساینس علاقه دارم. به هر دانش‌گاهی که رفتم نتوانستم صنفی را پیدا کنم که در طبقه اول باشد تا بتوانم درس بخوانم. رشته دل‌خواهی که من دارم درس‌ها در طبقه سوم و یا چهارم بود. کسی نبود که مرا بالا ببرد. بنا به این مشکلات نتوانستم که درسها را پیش ببرم. تا امروز متأسفانه نتوانستم که کاری پیدا کنم و منبع درآمدی داشته باشم.”

احمد جاوید، صنف دوازدهم را به پایان رسانده است و این بخشی از درد و دل های اوست.

مانند بسیاری از جوانان هم سن و سالش این آرزو را در سر می پرورانید تا روزی وارد دانشگاه شود.

معلولیت، سبب شد تا او به این آرزوی شیرین و دیرین خود دست پیدا نکند.

این تنها احمد جاوید نیست که با چنین مشکلی روبه‌رو شده.

حتی دانشگاه دولتی هرات تنها در طبقات اول سطح شیب‌دار یا رمپ برای معلولان در نظر گرفته است؛ اما در طبقات بالاتر هیچ خبری از این سهولت نیست.

سوسن صبور، مسوول بخش حمایت از معلولان در دفتر کمیسیون حقوق بشر هرات می‌گوید که معلولان به تحصیلات عالی و مواد درسی دست‌رسی آسان ندارند.”امتحان کانکور افراد نابینا و ناشنوا در کابل گرفته می‌شود. از این رو خیلی‌ها به دانشگاه راه پیدا نمی‌توانند. آنانی هم که به دانشگاه می‌روند با کمبود مواد درسی به خط بریل بر می‌خورند.”

درس خواندن برای شمار زیادی از معلولان همواره با دردسرهای زیادی همراه بوده است.

آنان مجبورند با کمک دوستان و هم‌درسان خود همه روزه به طبقات بالاتر بروند.

با این حال، دست‌رسی ناشنوایان و افراد ناگویا به تحصیلات عالی سخت‌تر از دیگر معلولان است.

به گفته شیما حفیظی مسوول لیسه مسلکی ناشنوایان هرات، شاگردان این مکتب برای دادن امتحان کانکور باید به مرکز کشور بروند.

 امری که برای خیلی از شاگردان نا ممکن و محال است.

وزارت تحصیلات عالی اما از تلاش‌ها برای دست‌رسی آسان‌تر معلولان به آموزش خبر می‌دهند.

حنیف فرزان، معاون سخن‌گوی این وزارت ابراز امیدواری می‌کند که تا کانکور سال آینده زمینه برای گرفته شدن کانکور در ولایات نیز فراهم شود.

معلولان همواره از فراهم نبودن زمینه آموزش لب به شکایت گشوده و دادخواهی کرده‌اند. نه تنها این خواسته و حق‌شان تا کنون جامه عمل نپوشیده، بلکه با افزایش جنگ شمار معلولان و مشکلات آنها نیز افزوده شده.