شیوع کرونا سبب شده تا مشکلات افراد نابینا ده چندان شود و آنان برای عبور از پیاده روها و خیابان های ناهموار، با دلهره و هراس از اشیا کمک بگیرند.

عبدالرحمن شریفی، رئیس انجمن نابینایان در هرات میگوید که شیوع کرونا، زندگی او را تحت تاثیر قرار داده است.

او می گوید کرونا، عصایش را از او گرفته و از لمس عصا و دیوار، کفش و هر جسم دیگری که در زندگی روزمره به آن محتاج است هراس دارد.

او گفت:” وقتی یک نابینا فعالیت انجام می دهد و حرکت دارد، نمیتواند که محیط اطراف خود را ببیند و مجبور است که اشیای اطراف خود را لمس کند و این لمس هم بیشتر همراه دست و یا گاهی هم پا صورت میگیرد و یا وقتی یک شی میخواهد که بردارد مجبور می شود که به چند شی و جسم دیگری دست بزند و ممکن است یکی از از اینها آلوده به ویروس کرونا باشد.”

آمار های غیر رسمی نشان می دهد که در هرات دستکم ۲ هزار نابینا وجود دارد که از این میان ۵۰۰ تن شان ثبت انجمن نابینایان هستند.

عبدالرحمن شریفی، می گوید که بیشتر از ۶ فرد نابینا تاکنون به کرونا مبتلا شده اند.

او گفت:” از محلاتی که احساس خطر شود مثل، جوی، جاده، گودال ها، درخت و یا چیزی دیگری و ممکن نیاز به فردی داشته باشد که او را همراهی کند و شاید هم فردی که او را راهنمایی میکند به ویروس کرونا آلوده باشد و این همه تهدیدی است در برابر ما نابینایان و خبر های که ما داریم تعداد زیادی از نابینایان و حتی شماری از خانواده های شان به کرونا مصاب شده اند.”

پیش از شیوع کرونا، نابینایان و افراد معلول بارها در پیوند به مشکلات موجود در جامعه، از جمله موجودیت موانع در خیابان ها و پیاده روها اعتراض کرده بودند.

حالا با شیوع کرونا و منع لمس اشیا، مشکلات افراد نابینا ده چندان شده است.

آقای شریفی می گوید مشکل بزرگ نابینایان رعایت فاصله‌ فزیکی است؛ چرا که آنان به دو دلیل وابستگی به دیگران و نابینا بودن، نمی توانند آن را به آسانی رعایت کنند.

او گفت:” یک فرد نابینا به چیزی ضرورت دارد و یا فعالیتی دارد و وقتی به داخل جامعه بیرون می شود، متوجه نمی شود که فاصله را رعایت کند چون افرادی که مقابلش و یا اطرافش هستند آنها را نمی بیند و مطمئن نیست از آنها چقدر فاصله دارد و یا فاصله بگیرد”.

در افغانستان براساس آمارهای غیررسمی بیش از ۴۰۰ هزار نفر معلولیت بینایی دارند که بخش عمده این افراد با مشکلات فقر، بیکاری و محرومیت از آموزش دست و پنجه نرم می‌کنند.

عبدالروف زمانی، یکی دیگر از نابینایان در هرات می گوید که کرونا آنقدر بر آنان غلبه کرده است که مشکلات سد راه خود را فراموش کرده اند.

او گفت:” از یک طرف کرونا فشار آورده و از یک طرف دیگر جامعه بیشتر بر ما حساس شده و فعلآ خانه نشین شدیم و به یک حالت روانی بسیار عجیبی قرار داریم و تحت فشار بسیار سنگینی”.

ترس از ابتلا به کرونا، زندگی همه ی مردم را تحت تاثیر قرار داده اما تبعات این ویروس بر زندگی افراد نابینا بیش از هر کس دیگر دامنگیر افراد نابیناست. در شرایط کنونی شاید بهترین راه برای کمک به افراد نابینا در هنگام راه رفتن رعایت فاصله خود، راهنمایی کلامی و صحبت از راه دور باشد.