در خانه ماندن، یک استراحت کامل و لذت بردن از تعطیلی؛ تصور اکثر مردان در آغاز همین بود، تصوری که رفته رفته و با تمدید روزهای ماندن در خانه، از حالت فانتزی در آمد و به مرحله ی کلافگی و دشواری رسید.

تعطیلی ای که قرار بود خوب سپری شود، حالا اما این حجم از بار روانی را برای مردان در پی دارد.

خالد آروند، که کتاب فروشی داشته می گوید چرخه ی حیات خیلی ها از کرونا و وضعیت بوجود آمده متاثر شده است.

می گوید آنچه می تواند کمی از این بار روانی در خانه ماندن را جبران کند، برنامه ریزی و داشتن تقسیم اوقات است.

“با این حجم از حضور خانم ها هم در خانه عادت نداشتن و با گذشت همون سه –چهار روز به مشکل بر می خورن و خوردن، ولی با یک برنامه ریزی، با یک تقسیم اوقات راحت میشه این این مسئله رو پشت سر گذاشت و از این برهه رد شد. شخصا خودم روز یک ساعت تا دو ساعت جلسه ی کتاب خوانی دارم، یک تا دو ساعت با خانواده فیلم تماشا می کنیم، روز یک تا دو ساعت ورزش داریم و حتی کارهای خانه را هم تقسیم کردیم”.

فهیم مایار، که در یک موسسه کار می کند می گوید کم و بیش هنوز کارهایش را از خانه پیش می برد اما تاکید می کند که آرزو داشته زمان بیشتری را با خانواده اش سپری کند.

آرزو هایی که حالا برآورده شده و مایل است این شرایط را حتی پس از قرنطین حفظ کند.

“من بخشی از کارها را از خانه پیش می برم و خیلی دوست دارم آشپزی کنم و حالا خیلی وقت ها من آشپزی می کنم و ضمنا فرصت کافی هم دارم که همراه دخترای قشنگ خود بازی کنم. در حقیقت از ماندن در خانه اصلا ناراحت نیستم و برعکس خیلی هم لذت می برم و اینکه این قرنطین ادامه پیدا کند، من خوشحالم اما تبعات منفی که روی افراد می گذارد و مردمی که از وضعیت اقتصادی نامتناسبی برخورد دارند، ناراحتم”.

شاید دانستن اینکه افراد مشهور نیز مثل مردم عادی این روزها در خانه اند؛ کمی از حجم دلتنگی دیگر مردان، بکاهد.

آرش بارز، از هنرمندان می گوید این روزها در خانه است و به قول خودش بچه داری می کند.

در کنار این، او می گوید قرنطین بستری شده تا به شناخت بهتری از خود برسد و نگاه عمیق تری به زندگی اش داشته باشد.

“در کارهای خانه همراه خانمم کمک می کنم، آشپزی، بچه داری، کتاب می خوانیم، فیلم می بینیم، تمرین موسیقی می کنیم، به فامیل های درجه اول و دومم که بخاطر مشغولیت نمی توانستم از آنها احوال بگیرم حالا بهتر می توانم از آنها خبر بگیرم و فرصت کافی دارم کلا قبل از قرنطینه من خیلی زیاد به این فکر نمی کردم که من چه غذاهای را دوست دارم یا چه کارهایی انجام شان برای من واقعاً خوشاینده و حالا خوش دارم عمیق تر راجع به یک مسئله یک پروژه فکر کنم، وقت بگذارم و تصمیم واقعی تری بگیرم و فکر می کنم عمده ترین عادتی که بعد قرنطینه در من بوجود بیاید واقعی تر به زندگی، به ماحول خود نگاه کنم”.

جدا از دیگر ابعاد منفی کرونا و ماندن در خانه، خیلی ها بر این باورند که برای بشر امروزی این تنها شدن و خلوت با خود، نیاز بوده.

خالد اورند، می گوید برای افرادی که همیشه مشغول فعالیت در بیرون بوده قرنطین فرصتی را فراهم ساخته تا فکر کنند به خود و حیاتی که در حول و حوش آنها در جریان است.

به چگونگی گذر زندگی و فرصتی برای نگریستن به آن، آن هم از بعد دیگر، حتی به روزهایی که قرار است پس از کرونا و این جریان ها، ادامه یابد.

“تمام طبیعت نیاز داشت که یک تغییر کلی بوجود بیاید و در این بین همگی آسیب دیده اند آسیب روانی و آسیب روحی؛ ولی بعد مثبت این قرنطین این است که نوع نگاه آدم ها را به زندگی عوض کرده و نوع تفکر و نوع دید آدم ها فرق کرده و این بار مثبت قرنطین بوده اما خدا کنه زود تر از هر دو نجات پیدا کنیم، هم کرونا هم قرنطین”.

ماندن در خانه برای انسان قرن ۲۱ بسیار دشوار است، انسانی که زندگی از او توقع هر لحظه دویدن را دارد.

دویدن هایی که با گذر زمان و توقعات ناشی از آن، سرعت بیشتری را می طلبد و مجال خلوت با خود را گرفته.

با این حال بودن در خانه به رغم دشواری اش؛ زمینه ی شناخت و درک بهتر برخی بودن ها و چگونگی انجام شماری از کارها را فراهم ساخت.

شناختی که اگر کرونایی در کار نبود شاید هرگز اتفاق نمی افتاد و شاید این حجم از انگیزه برای دوست داشتن و ادامه دادن پیدا نمی شد.