حسین قربانی، از ولایت دایکندی و فعلا ساکن هرات است.

او ۵ سال است که بر اثر انفجار ماین کنار جاده از ناحیه کمر به پایین فلج شده.

موصوف ۱۱ سال در پولیس و اردوی ملی در ناامن‌ترین مناطق کشور ایفای وظیفه کرده است.

جنگ، انفجار و انتحار بسیاری از خوشی‌ها را به عزا تبدیل کرده و آرزوهای زیادی را برای معلولان به یک رویای دست‌نیافتنی تبدیل کرده است.

حسین{با آه و حسرت} می‌گوید: “سال ۱۳۹۳ از ولایت لوگر ترخیص شدم. می‌خواستم در ارزگان در نیروی کوماندو تجدید قرارداد کنم. خیلی علاقه‌مند بودم به کوماندو. بالاخره به قرارداد اصلاً نرسیدم؛ از اثر انفجار ماین زخمی شدم. از ناحیه کمر به پایین هر دو پایم فلج شد. مدت ۵ سال است که فلج هستم”.

از آن جایی که حسین پس از ختم وظیفه طعمه انفجار شده اکنون هیچ امتیاز و حقوقی از طرف دولت برایش ارائه نمی‌شود. نزدیک به یک سال است که زخم بستر شده و از تخت بلند شده نمی‌تواند.

داکتران صلیب سرخ برای او گفته‌اند که برای درمان باید به کابل برود.

اکنون خرج و مخارج زندگی و هزینه درمان به نگرانی و پریشانی حسین و خانواده‌اش افزوده است. حسین اصلاً فکر و تصور هم نمی‌کرد که روزی چنین درمانده شود.

او که برای تأمین امنیت کشورش آرزوها داشت، اکنون بزرگ‌ترین حسرت زندگیش برآورده کردن خواسته‌های فرزندانش است.

فرزندان او می‌خواهند که مانند کودکان دیگر درس بخوانند و ادامه تحصیل بدهند. آرزویی که با این وضعیت پدرشان، بسیار محال به نظر می‌رسد.

حسین با گلایه از بی‌توجهی به وضعیتش می‌گوید: “از این که زخمی و معلول شده‌ام ناراحت نیستم؛ اما از این که دولت به من توجه نمی‌کند بسیار ناراحت هستم. من می‌خواهم که دولت صدای مرا بشنود. در وضعیت بسیار بدی زندگی می‌کنم”.

حسینِ ۳۰ ساله متأهل است و یک پسر ۱۰ ساله و یک دختر هشت ساله دارد.

او که انفجار و جنگ زندگیش را تباه ساخته حالا بزرگ‌ترین آرزویش آمدن صلح و آرامی در کشور است.

مانند حسین افراد زیادی هستند که بر اثر جنگ معلول شده و اکنون در بدترین شرایط به سر می‌برند.

عزیز احمد پوپل، آمر شهدا و معلولان هرات برای حل مشکل حسین، یک روند بسیار طولانی و زمان گیر را معرفی می‌کند.

طی مراحل کردن این روند ماه‌ها طول خواهد کشید و حسین بیم آن دارد که تا آن زمان وضعیت صحی‌اش بدتر شود و خانواده او از گرسنه‌گی و بی‌خرجی تلف شود.

آگاهان به این باوراند که تا کنون به معلولان و بازمانده‌های جنگ افغانستان رسیدگی و توجه جدی نشده است.

غلام حسن مجروح، از آگاهان امور می‌گوید که روند رسیدگی به وضعیت معلولان بسیار طولانی و زمان‌گیر است و کاغذپرانی آن برای معلولان مشکل‌آفرین.

جنگ ۴۰ ساله افغانستان هر روز از مردم قربانی می‌گیرد.

تأثیر و تبعات منفی این جنگ، روح و روان و زندگی عادی مردم را مختل کرده است.

زنانی که بیوه شده‌اند، کودکانی که پدران خود را از دست داده‌اند و مردانی که در جنگ‌ها معلول شده‌اند.