تعدادی ثابت کرده اند که با چشم دل هم می شود دید و بی آنکه رنگی ببینیم، عمری در دنیایِ رنگی زندگی کنیم.

شاید با رنگی خاص و یا هم بی رنگ؛ مثل ۱۸ سال عمر پریسا.

دنیایش هرگز رنگ آفتاب را به خود ندیده، اما دلش بجای چشمانش، دنیایش را روشن ساخته است.

“در قسمت رفت و آمد خیلی به مشکل می خوریم. خوب بعضی افراد متاسفانه خوب این به سطح فرهنگ خود شان بر می گردد و یا به هر دلیلی که به نظر خود آنها موجه هست، با گفتن برخی حرف ها که در همان موقع نباید بگویند سبب می شوند که انگیزه ی انسان که بخاطر درس خواندن داره کامل ازبین بره و اینکه راه های مخصوصی برای نابینایان وجود داره به این دلیل مشکل هست برای ما”.

چون پریسا ۱۷۰ دختر و پسر دیگر هم در مکتب روشن دلان هرات مشغول آموزش هستند.

مکتب روشن دلان تا صنف دوازدهم دارد و دوسال است که دانش آموزان این مکتب پس از سپری کردن آزمون کانکور به تحصیلات عالی راه یافته اند.

پریسا می گوید پس از آمدن به این مکتب، برای زندگی آینده اش بیشتر تلاش کرده است.

“آرزو دارم صنف دوازده ام را خلاص کنم و وقتی توانستم به او سطح عالی درس بخوانم و مدرک عالی بگیرم، دوست دارم که کسی باشم که وظیفه ای برای اجرا داشته باشه و کسی باشم که بتوانم به هم نوع های خود خدمت کنم”.

هشت سال پیش تنها مکتب روشن دلان حوزه ی غرب در هرات ایجاد شد که اکنون علاوه بر روشن دلان حوزه ی غرب، در برخی موارد از ولایت های شمالی نیز خدمات آموزشی ارایه می کند.

کمبود ترانسپورت و مواد آموزشی، صنف های معیاری و محیط آموزشی استندرد از جمله ی مشکلات عمده ی این مکتب به شمار می رود.

احمد طاهر فروتن، آمر این مکتب می گوید به دلیل محدودیت های شان نمی توانند دانش آموزان بیشتری را جذب کنند که این سبب شده همه ساله تعدادی به رغم واجد جذب بودن، نتوانند از خدمات این مکتب بهره مند شوند.

“شاگردهایی بودن که به ما مراجعه کردند دختر بودند و ما توانستیم آنها را به لیلیه (خوابگاه) جذب کنیم چون لیلیه ی دخترانه نداریم و در کنار این شاگردهای داریم که فاصله خانه اش تا مکتب اندازه ای هست که نه می توانیم به لیلیه جذب شان کنیم و نه ترانسپورت می تواند آنها را به مکتب انتقال دهد، بنا این نوع شاگرد ها هم از تعلیم باز می مانند”.

بر اساس آمار در تمام کشور ۸ مکتب برای روشن دلان وجود دارد که پس از کابل هرات در جایگاه دوم قرار گرفته است.

آنگونه که آقای فروتن می گوید مکتب روشن دلان شعبه ی کابل، با امکانات بهتری مجهز است در حالیکه این خدمات در اختیار شعبه ی هرات وجود ندارد.

همزمان عبدالوهاب شکیبانی، مسئول وارسی کننده ی آمریت تعلیمات تخنیکی و مسلکی هرات با پذیرش برخی کمبودی ها در این مکتب می گوید تلاش دارند تا در سال آینده بهتر به کمبودی های این مکاتب رسیدگی کنند.

“تمام تلاش ما این است که ارتقاء بدهیم این بخش را و پیشرفت این مکتب را  در پلان سال آینده مان بگنجانیم و تلاش هم داریم که کمک مالی کنیم چون قشر معلول است نیازمند است، ولی یک موضوع دیگر هم هست اینکه تنها به دولت نمی شود مردم و خیرین هم نیاز است که همکاری داشته باشند”.

محمد ناصر امیری، یکی از استادان مکتب روشن دلان می گوید امکانات در این مکتب ناچیز است و نیاز است که دانش آموزان به مواد آموزشی بهتری دسترسی داشته باشند.

او می گوید دولت اگر خودش نمی تواند به گونه ی مستقیم از پس تمام هزینه های مکتب روشن دلان برآید می تواند سایر موسسات همکار را تشویق کند تا برای این نوع مکاتب خاص همکاری کنند.

“شما در جریان هستید که برای پنج ولایت تنها یک مکتب است اگر تقویت نشود، این مکتب نمی تواند جوابگوی این همه نابینا باشد، ما خواهش مان از دولت این است که هم خودش شان و هم بیشتر موسسات همکار را تشویق کنند تا به ما کمک کنند”.

حمایت خانواده اگر چه برای تمام فرزندان مهم است اما برای افراد معلول به عنوان تنها حامی شان تلقی می شود.

در دنیایی که حتی آدم های سالم زندگی سختی را سپری می کنند، دشوار است با چشم دل زندگی کرد.

اما آنچه ادامه ی زندگی را برای این قشر افراد تلخ می سازد، به قول پریسا، سوژه شدن شان در بین جمع است.

“بدترین لحظه زمانی است که وقتی در بین یک جمع هستیم مثل یک سوژه قرار بگیریم، همگی بیشتر به طرف آدم توجه می کنند یا با نچ نچ بیشتر همراهی می کنند، این موضوعات خیلی برای آدم سخت می خوره تا جایی که آدم حس می کنه به بن بست می خوره و امکان نداره که ادامه بدی”.