شاید آنقدر که تولد نوزاد پسر در خانه ای با خوشی همراه باشد؛ تولد یک دختر نباشد؛ این نخواستن و دوست نداشته شدن از همین آغاز حیات شروع می شود.

هر چند شدت این تبعیض در افغانستان نسبت به گذشته کاهش یافته اما در بسیاری از ولایات و ولسوالی ها هنوز به قوت سابقش پا برجاست.

هم اکنون ۳٫۶ میلیون کودک در کل کشور ابتدا به دلیل دختر بودن، ممانعت خانواده ها و نا امنی از آموزش محروم مانده اند.

در هرات دست کم ۵۰ درصد دختران از آموزش محروم شده اند.

زینب سروری، آمر مالی اداری معارف هرات می گوید اکثر خانواده ها به باور اینکه دختر باید در خانه باشد، به دختران شان اجازه نمی دهند به مکتب بروند.

“مفکوره های خانواده ها به گونه ای است که دختران شان را بعد از صنف شش اجازه نمی دهند به مکتب بروند و به عوضش آنها را به فرش بافی و نشستن به خانه وادار می کنند و ازدواج های زیر سن هم از طرف دیگر سبب شده این آمار بالا برود و مشکلات بیشتری سر راه دختران قرار گیرد”.

شماری از دانش آموزان دختر در هرات از خانواده ها و گروه های مخالف می خواهند که اجازه دهند دختران به آموزش خود ادامه دهند و از نعمت سواد محروم نمانند.

“خواهش می کنم از خانواده ها که اجازه بدهند دختران شان به مکتب بروند و درس بخوانند از طالبان هم می خواهیم که مکتب های مان را خراب نکنند و اجازه بدهند ما هم مثل پسران از حق تعلیم بهرمند شویم ما هم نیاز داریم و می توانیم موفق شویم”.

این تنها آموزش نیست که محرومیت آن نصیب دختران شده زیرا آنگونه که آمارهای شفاخانه ی مرکزی هرات نشان می دهد که دستکم ۴۰ درصد زنان و دختران به خدمات صحی دسترسی ندارند.

ملکه پیغام، معاون علمی شفاخانه ی مرکزی هرات می گوید بسیاری از دختران از نحوه ی حفظ بهداشت آگاهی ندارند.

او تاکید می کند که به دلیل نا امنی، متخصصان زن نمی توانند به ولسوالی ها فعالیت داشته باشند.

نبود داکتر زن در ولسوالی ها و باور اینکه زنان نباید نزد داکتران مرد مراجعه کنند؛ سبب شده تا بسیاری از زنان به خدمات درمانی و صحی دسترسی نداشته باشند که این موضوع گاها سبب مرگ مادر و حتی نوزاد شده است.

البته بیشترین آمار مرگ و میر مادران به زنانی بر می گردند که زیر سن ازدواج کرده اند.

مسوولان امور زنان هرات می گویند، بیشترین خشونت ها از جمله لت و کوب و ازدواج های اجباری و بخصوص زیر سن در ولسوالی ها رخ می دهد. سمیه طاهری سرپرست امور زنان هرات:

“هر نوع خشونت از لت و کوب گرفته تا ازدواج های اجباری، زیر سن و … همه چیز وجود دارد و بیشتر هم در ولسوالی ها رخ می دهد”.

هر چند طی دو دهه ی گذشته حداقل، سازمانهای ملی و بین المللی زیادی در راستای آشنایی زنان با حقوق شان فعالیت کرده اند و هنوز ادامه دارد اما به باور شماری از فعالان زن، بسنده نبوده و اکثر آنها شعار گونه بوده.

ثریا سادات فعال مدنی می گوید نیاز است تا امکانات و سهولت هایی که برای زنان و دختران در شهر فراهم است به دختران در ولسوالی ها نیز فراهم شود.

به رغم تجلیل از روز دختر در هر سال، هنوز باور اینکه ارزش دختران با پسران مساوی است، جا نیفتاده. شاید این باور ابتدا باید از سوی خود زنان پذیرفته شود؛ سپس این قناعت را به مردان دهند.

گزارشگر: فائزه ابراهیمی