در هر شهر شاید تعداد شان به انگشت های یک دست هم نرسد؛ زنانی که توانسته اند با تکیه بر توانمندی های خودشان به موفقیت برسند.

زندگی زیبای ۲۳ ساله اما روایت یکی از همین زنان تواناست؛ دختری که تا دیروز هیچ تکیه گاهی نداشت اما حالا خودش تکیه گاه هم جنسانش شده است.

زیبا فقط با داشتن یک تنور گازی و یک هزار افغانی سرمایه، کار شیرینی پزی را آغاز کرده و حالا سرمایه اش به ۱۰۰ هزار افغانی رسیده است.

او گفت:” به خانه پخته می کردم آهسته آهسته مشتری ها زیاد شدند؛ یکی تبدیل شد به دو تا، سه تا و حالا حتی از آن سوی شهر برای تولیدات ما مشتری می آید”.

با گذشت ۴ سال، حالا زیبا موسس تولیدی “بانوان خلاق” است؛ موسسه ای که انواع شیرینی، ترشی، مربا و کمپوت را به مشتریان عرضه می کند.

او می گوید وقتی به این کار شروع کرده، همه برایش می گفتند نمی توانی؛ حتی خانواده اش با او مخالف بودند.

“زنان یک عادت دارند می گویند تو نمی توانی، همیشه به آدم موج منفی می دهند. حتی خانواده ام به من می گفت که به مشکل بر می خوری و این کار را نکن؛ این کار مردانه است و باید در کنارت یک مرد باشد. اما من توانستم، من تلاش کردم و حالا مرا همه ی هرات به عنوان یک زن قناد می شناسد، من اول بازار کار را نگاه کردم و دیدم اگر من شیرینی صنعتی تولید کنم نمی توانم رقابت کنم. پس دست به خلاقیت زدم و شیرینی سنتی تولید کردم و حالا خدا را شکر توانستم موفق شوم”.

زیبا در خاطراتش میگوید که اولین سفارش او نیم کیلو شیرینی بود؛ اکنون اما روزانه به طور اوسط، ۴ صد تا یک هزار کیلو کیک و شیرینی تولید می کند.

زیبا اکنون چهار کارمند زن دارد اما به قول خودش روزهای مخصوص، چون ماه رمضان و اعیاد این تعداد به ۱۰ تا ۱۲ کارمند می رسد.

“چه احساسی بهتر از اینکه یک زن خودش می تواند از پس مخارج خودش بر آید و خودش همه ی احتیاجات شان را فراهم سازد. من خوشحالم که توانستم این زمینه را برای چهار زن دیگر فراهم سازم. در کنار این من برای تعداد زیادی از زنان آموزش شیرینی پزی را هم می دهم. حالا این شاگردان من به بیسکویت سازی‌ها کار می کنند و از اینکه توانسته اند برای خود کار پیدا کنند و شاغل شوند خیلی خوشحالم”.

در افغانستان این مردان هستند که منابع مالی خانه را در دست دارند و زنان اکثرا پول بگیر هستند.

این موضوع سبب شده تا در بسا موارد زنان به رغم داشتن ایده ی سرمایه گذاری و توان آن، به سرمایه گذاری حتی فکر هم نکنند.

زیبا می گوید اکنون تنها مشکل سد راهش، کمبود سرمایه است.

می گوید توان و استعداد گسترش کارش را دارد؛ اما نداشتن سرمایه دست و بالش را بسته است.

“من در شیرینی خانه ی خود واقعاً به کمبود امکانات مواجه هستم. این کیک ها و شیرینی هایی که در بازار تهیه می شوند در فرهای چهار لک (چهار صدهزار) افغانی ای پخته می شوند اما من یک تنورگازی دارم که قیمتش چهارده هزار بیشتر نیست اما من خوشحالم که توانستم با همین امکانات کم، رضایت مشتری را فراهم کنم و در آینده هم ایده های خوبی دارم که می خواهم عملی بسازم”.

حمیرا تاجیک از کارمندان زیبا است.

می گوید فکرش را هم نمیکرد که روزی کارفرمایش یک دختر جوان باشد.

حمیرا می گوید خوشحال است که در کنار دیگر خانم ها می تواند فعالیت کند.

“من مسئول فروشات این موسسه هستم، خیلی خوشحالم که با بانوان کار می کنم. خانواده ام هم راضی است. ۱۷ ساله هستم و از اینکه می توانم تمام مخارج ام را خودم بدهم خیلی خوشحالم. البته که کارفرمای ما یک دختر فعال است و من از زیبا، انگیزه می گیرم”.

پشتکار دختران توانمندی چون زیبا، بر تمام باورهای اشتباهی که شماری زنان را ناتوان می خوانند، خط می کشد و ثابت می سازد که تلاش و کوشش نه جنس می شناسد و نه هم سن و سال.

بلکه یک همت بلند و یک اراده ی قوی می طلبد که هر کسی از پس آن بر نمی آید.