محمد صدر‌، روزنامه‌نگار یک سال از توافق دوحه می‌گذرد. توافقی که در آن بیشترین امتیازات برای طالبان در نظر گرفته شده بود، در این توافق چنان با طالبان رفتار شده بود که می‌توان آن را حاتم‌بخشیِ ترامپ دانست. البته که این حاتم‌بخشی به دلیل کمپاین‌های انتخاباتی ترامپ بود. دونالد ترامپ پیش از انتخابات ریاست جمهوری […]

محمد صدر‌، روزنامه‌نگار

یک سال از توافق دوحه می‌گذرد. توافقی که در آن بیشترین امتیازات برای طالبان در نظر گرفته شده بود، در این توافق چنان با طالبان رفتار شده بود که می‌توان آن را حاتم‌بخشیِ ترامپ دانست. البته که این حاتم‌بخشی به دلیل کمپاین‌های انتخاباتی ترامپ بود. دونالد ترامپ پیش از انتخابات ریاست جمهوری وعده سپرده بود تا به جنگ‌های بی‌فایده نقطه‌ی پایان بگذارد. او تلاش می‌کرد تا با گذاشتن نقطه‌ی پایان بر جنگ افغانستان، پای آمریکا را از گرداب افغانستان که به شدت برای اقتصاد آمریکا هزینه‌بر بود، بیرون بکشد. او با همین بهانه برای خود حامیان زیادی را جذب کرده بود، طوری که می‌توان گفت راست‌گرایان و محافظه‌کاران آمریکا همواره از ترامپ و سیاست‌های او حمایت می‌کردند. اما این حاتم بخشی ترامپ، همانطور که برای خود او یک تکت انتخاباتی بود، برای طالبان نیز مزیت‌های زیادی داشت و به آنان دست بالاتری داده بود. در ادامه به چند مورد از مزیت‌هایی که طالبان در این توافق به دست آورده اند اشاره می‌شود.

آزادسازی زندانیان

در این توافق آمریکا متعهد شده بود که برای آزادی پنج هزار زندانی طالب، زمینه‌سازی کند. که البته این کار هم شد و پنج هزار زندانی طالبان آزاد شدند. این زندانی‌ها بنابر گزارش‌های متعدد به صفوف جنگی پیوستند. این موقیت یک دستاورد کلان برای طالبان بود و طالبان توانستند با آزادسازی زندانیان خود، قدرت نظامی خود را تقویت کنند.

مشروعیت بخشی به طالبان

در این توافق به طالبان به عنوان یک گروه سیاسی مشروعیت بخشیده شده بود. پرواضح است که بر اساس اصول روابط بین‌الملل، توافق و مذاکره تنها با گروه‌های غیرتروریستی و مشروع صورت می‌گیرد و توافقی که آمریکا با طالبان انجام داد، آنان را به مثابه‌ی یک گروه سیاسی مشروعیت بخشید. نه تنها طالبان در این توافق مشروعیت یافتند، بلکه به عنوان همکار آمریکا و متحد آمریکا نیز شناخته شدند. در این توافق طالبان تعهد کرده‌اند که مانع سربازگیری گروه‌های تروریستی بین‌المللی می‌شوند، این بدان معنی است که طالبان نه تنها که همکاری خودشان را با گروه‌های تروریستی قطع می‌کنند، بلکه علیه گروه‌های تروریستی و به نفع ایالات متحده‌ی آمریکا اقدام به  فعالیت می‌کنند. این هم یک مزیت برای طالبان بود.

سفرهای منطقه‌ای

مذاکرات دولت آمریکا با طالبان نه تنها به طالبان به عنوان طرف مذاکره‌ی ایالات متحده مشروعیت بخشید، بلکه باعث شد که این مشروعیت پای طالبان را به سفرهای رسمی منطقه‌ای باز کند. طالبان در طول این مدت به کشورهای روسیه، ایران و پاکستان سفر کردند و در سفرهای خود به عنوان یک جناح سیاسی ظاهر شدند. مطمئنا که این سفرها مشروعیت طالبان را افزود و آنها از یک گروه تروریستی تحریم‌شده، تبدیل به یک جناح سیاسی و دارای پاسپورت سیاسی شدند.

قراردادن دولت افغانستان در مقام ضعف

مزیت دیگری که در این توافق وجود داشت، این بود که این توافق دولت افغانستان در مقام ضعف و دست پایین قرار می‌داد، در این توافق دولت افغانستان و اینکه این دولت متحد استراتژیک آمریکا است به فراموشی گرفته شده بود و همین مساله باعث می‌شد تا طالبان دست بالاتری در توافق دوحه داشته باشند. چه بسا که طالبان از این ضعف به خوبی استفاده کرده و همواره در سخنان‌شان اعلام می‌کردند که دولت افغانستان را مشروع نمی‌دانند. آنان با استفاده از واژه‌هایی همچون (اداره‌ی کابل) و (دولت دست‌نشانده) تلاش می‌کردند تا نشان دهند که دولت افغانستان را به عنوان گروهی مشروع نمی‌شناسند.

با توجه به این موارد می‌توان چنین نتیجه گرفت که توافق دوحه یک حاتم‌بخشی برای طالبان بود، حاتم‌بخشی‌ای که با روی کارآمدن دولت جدید آمریکا، احتمال دارد دیگر ادامه نداشته باشد.

دسته بندی: تحلیل, سیاسی, همه, ویژه برچسب ها:

به اشتراک بگذارید :

مطلب قبل و بعد

شما هم می توانید دیدگاه خود را ثبت کنید

- کامل کردن گزینه های ستاره دار (*) الزامی است
- آدرس پست الکترونیکی شما محفوظ بوده و نمایش داده نخواهد شد